. Senden bana kalan. Updated 28 Nisan 2017 1719 Posted 28 Nisan 2017 1220 What Remains of Edith Finch, adını The Unfinished Swan gibi bir eğlence ürününden çok sanat çalışmasını andıran bir oyunla duyuran GiantSparrow’un son eseri. Estetik kaygı taşıdığını mekan tasarımları, diyalogları ve özellikle müzikleriyle dikkatli bir kalbe rahatlıkla hissettirebilen tecrübe edilmesi gereken bir yapıt. Oyun, son yıllarda popülerliği giderek artan ve piyasada kendine daha fazla yer eden “yürüme simülasyonu” türünün en iyi örneklerinden biri olma özelliğini taşıyor. Öldürmeniz gereken düşmanlar, sinematikler, ölmek veya tekrar doğmak yok. Toplamanız gereken eşyalar, ilerlemek için yapmanız gereken görevler yok. Bu tür oyunların temelinde içinde bulunulan dünyayı -bu bir orman, küçük bir kasaba veya bu oyundaki gibi bir ev olabilir- etkileşime izin verildiği ölçüde yürüyerek keşfetmek ve ayrıntılarla donatılmış oyun alanını bir seyirci gibi arkanıza yaslanıp sindirmek yatıyor. What Remains of Edith Finch, türün en iyi örnekleri olarak sayabileceğimiz Firewatch, Everybody's Gone to the Rapture, Gone Home gibi oyunlardan elbette bir parça taşıyor. Fakat onu diğerlerine göre farklı kılan özelliği ilk dakikadan itibaren sizi duygusal bir roller-coastera davet ediyor olması. Edith Finch adlı bir genç kızı birinci şahıs kamerasından kontrol ettiğimiz oyun, Edith’in yıllar önce annesiyle beraber terk ettiği eve dönüşüyle başlıyor. Elinde kendi yazdığı günlük ve annesinden aldığı, hangi kilidi açtığı bilinmeyen bir anahtar ile karanlık bir ormanda, hiç susmayan rüzgarın sesiyle, yıllar önceki haliyle yerinde duran eve doğru yürümeye başladığınızda, Edith sesli düşünceleriyle hikayeyi anlatmaya başlıyor. Yüzyılı aşkın süre Finch Ailesi’ne ev sahipliği yapmış garip, yapısal olarak da ilginç duran bu ev bütün oyunun geçtiği ana mekan. Oyunun başında, neredeyse hepsi Edith daha doğmadan önce ölmüş ev sakinlerinin odalarının kapıları kilitli durumda. Edith ile amacınız, bütün evi labirent gibi kaplayan gizli geçitler aracılığıyla bu odalara girmek ve özel bir eşyaya dokunup, günlüğün soyağacı kısmındaki isimlerin aslında kim olduklarını öğrenmek ve son hikayelerini onların gözünden tekrar tecrübe etmek. Kim olduklarını diyorum çünkü Edith yaptığı yorumlarla geçmişine dair neredeyse hiçbir şey bilmediğini söylüyor. Edith’in büyük-büyük babasının, kardeşlerinin, dayılarının ve biraz daha uzak akrabalarının hikayelerini öğrenmek için odalarına girmeniz gerektiğini söylemiştim. Her bir oda ince ayrıntılarına kadar düşünülüp, birazdan anlatacağı hikayenin ruhunu taşıyacak şekilde yaratılmış. İçinde yaşayan sakinleri öldüğü günden bu yana mühürlenmiş odalar, henüz kapatılıp gidilmiş gibi taze duruyor. Hiçbiri birbirine benzemeyen hikayeler ile Edith atalarına dair merak ettiği sorulara cevaplar alırken, sormayı akıl edemediklerinin cevaplarını da buluyor. Oyunun en vurucu olmasını beklediğimiz nokta elbette bu hikayeler oluyor. Hepsinin tek bir ortak noktası var ölüm. Sadece ölüm. Ölü geçmişe yaptığınız yolculuk size insanların yaşamlarından dakikalar sunarken nihayetinde varması gereken yere varıyor. Bu insanların kim olduklarına dair bir şeyler öğreniyorsunuz lakin en sert kısmı, nasıl öldüklerinin genellikle bir peri masalı gibi anlatılıyor oluşu. Yapımcı, ölümü hiçbir zaman ölüm olarak göstermiyor. Masallardaki gibi göklere yükselmek, yağmura dönüşmek gibi yollara başvurarak bazen aslında hikayenin nasıl bittiğinden çok neden bittiği sorusuna kafa yormanızı sağlıyor. Burada problem şu Anlatımda kullanılan semboller, insanlara basit kelimelerle anlatılabilecek sıradan bir hikayeyi atmosfer ve müzik aracılığıyla sahte bir kompleks etiketi altına saklıyor. İlk başta insanı şaşırtabildiği doğru; fakat üzerine düşünüldüğünde biraz önce tecrübe edilenlerin abartıldığı kadar olmadığını çok rahat fark ediyorsunuz. Oyun süresi sakin bir şekilde oynandığında iki-üç saat sürüyor. Gone Home’daki gibi çözmeniz gereken bulmacalar yok veya Firewatch’taki gibi seçeceğiniz diyaloglarla değişen bir atmosfer yok. Hatta karanlık dünyası Everybody's Gone to the Rapture’un rengarenk kentinin yanında sönük bile kalıyor. 10-15 dakikayı geçmeyen hikayeleri yaşadıktan sonra tek yapmanız gereken hemen bulabileceğiniz gizli bir geçitle diğer odaya geçip yeni hikayeye başlamak oluyor. Hikâye kaynaklı problemlerin yanında teknik sıkıntılar da mevcut. Finch’lerin evine giriş bile yapmadan fps düşüşleri yaşamaya başlıyorsunuz. Evin içinde odadan odaya geçerken donmalar, birkaç saniyeden uzun süren yükleme ekranları mevcut. Oyun, giderek moda haline gelen 60 fps olayını bırakın, sabit 30 fps yakalamayı daha başaramıyor. Fakat müzikler... İşte bu konuda olumsuz hiçbir şey yazmayacağım. Oyun şimdiye kadar dinlediğim en iyi soundtracklerden birine sahip. Loş duvarlar veya tik-tak vuran bir saat... Bu oyuna atmosferi ekleyen şey ne diyalogları ne de hikayesi. En büyük etken kesinlikle müzikler. Bir PlayStation klasiği Journey’in müziklerinden bu yana her bir parçasıyla bu denli etkili, insana kendisini hissettiren bir dünyaya adımımı atmamıştım. Pros Hikayesiyle uyumlu karanlık atmosferiKüçük ama ayrıntılı dünyasıTekrar tekrar dinleyebileceğiniz müzikleri Cons Kısa oyun süresiSık karşılaşılan teknik problemlerOyunun temelini oluşturan hikayeler biraz basit kalıyor KararWhat Remains of Edith Finch, incelikle işlenmiş ayrıntılı dünyası ile sihir dolu bir eve giriş yapıyormuş gibi hissetmenize yol açıyor. Fakat bitirdiğinizde, sanki gerçek biriyle tanışmışsınız ve o kişiyle bu yolculuğu gerçekten yapmışsınız duygusunu vermekten çok uzak kalıyor. Üzülerek söylemem gerekiyor, What Remains of Edith Finch anlatılmak istenen ile oyuncunun bilinçaltı çakışmadığı sürece biraz eğlenerek güzel bir yolculuk yapabileceğiniz, harikulade müziklerle sizi birkaç saat meditatif kılacak, sonunda uzun süre hatırlayabileceğiniz bir oyun deneyimi sunuyor. HARİKA What Remains of Edith Finch, incelikle işlenmiş ayrıntılı dünyası ile sihir dolu bir eve giriş yapıyormuş gibi hissetmenize yol açıyor. PlayStation 4, Pc, Xbox One, Nintendo Switch PS Plus üyeleri için Mayıs ayı oldukça iyi geçeceğe benziyor. Zira, PlayStation sahipleri için her ay ücretsiz oyunlar sunan ve birçok oyunda da özel fırsatlar sağlayan PS Plus ile Mayıs ayında kullanıcılara sunulacak oyunlar açıklandı. Playstation 3 ve Playstation Vita sahipleri için ücretsiz oyun dönemini geçtiğimiz ay sonlandıran Sony artık listede sadece PlayStation 4 oyunlarına yer veriyor. Bu nedenle kampanya dahilinde sunulan oyun sayısı ikiye düştü. PlayStation 5 özellikleri ile ilgili açıklama yapıldı! Yeni nesil konsolla ilgili ilk resmi detaylar da Sony tarafından geldi. Sony yaptığı açıklama ile birlikte PlayStation 5 özellikleri hakkında ilk resmi açıklamayı da yapmış oldu. PS Plus Mayıs 2019 oyunları açıklandı! Bu kapsamda Overcooked! ve What Remains of Edith Finch isimli oyunlar bu ay PS4 sahiplerine ücretsiz sunuluyor. Overcooked, Ghost Town Games tarafından geliştirilen ve Team17 tarafından yayınlanan bir pişirme simülasyon oyunu. 📢 Mayıs ayı PS Plus oyunları belli oldu; Overcooked ve What Remains of Edith Finch! — PlayStation Türkiye PlayStationTR 1 Mayıs 2019 Ağustos 2016’da piyasaya sürülen oyunda oyuncular, bir süre içinde belirli siparişler için hızlı bir şekilde yemek hazırlarken çeşitli engeller ve tehlikelerle dolu mutfaktaki şefleri kontrol ediyorlar. What Remains of Edith Finch ise hikayesi ile beğeni kazanan, Giant Sparrow tarafından geliştirilen ve 2017’de Annapurna Interactive için Microsoft Windows, PlayStation 4 ve Xbox One tarafından yayınlanan bir macera oyunu. the unfinished swan'ı yapanlardan oldukça farklı değişik gibi görünen yeni bir oyun. ev tasarımı mükemmel, beni ordan yakaladı 18 yaşında 22 haftalık hamile olan edith finch adlı karakterin gözünden oynuyoruz oyunu. bu ablamız büyük bir merak ile sülalesini araştırmaya çalışıyor. daha önce yaşadıkları eve yani tüm sülalesinin de yaşamış olduğu eve gidip bir göz atıyor. sülalede herkesin erken yaşta veya tuhaf bir şekilde öldüklerini fark ediyor bulduğu notlardan. hikayesi bu tasarımına gelirsek, çok ilginç olduğunu söylemeden edemeyeceğim. çünkü karakter sülalesindeki her bir kişiyi anlatırken farklı bir şekilde anlatıyor. mesela barbara'yı çizgiromanda anlatıyor fakat biz oynuyoruz barbara karakterini the wolf among us ruhu aldım, diğer başka bir karakteri ise mmorpg gibi anlattı. yani oyunun içinde first-person dolanıp durmuyoruz sadece. farklı bir deneyim isteyen her oyuncu tatmalı. öyle dramatik bir ilerleyiş varki bir günde 2 mola almak zorunda bıraktı. oynayış süresi kısa, oynaması uzun spoiler -en çok hangisi etkiledi seçim yapamıyorum, uzum ya da kısa yaşamanın bir önemi olmadığını nasıl ve ne yaparak zaman geçirdiğimi düşündürürerek bir bakış kazandırdı belki spoiler -bu tip yapımları desteklemek için satın alınmalı, her kuruşa değer. tasarım, hikaye anlatımı, hikayenin kendisi her şeyiyle mükemmel. en azından bu senenin en iyi adventure oyunu diyebilirim. pintipanda'nın yayınından tümünü izlediğim kadarıyla şaşırtmayan ama güzel bir deneyim sunan, yaşatan oyun. grafikler, oynanış vs. gayet hoş. bir sürü farklı hikaye anlatım tarzını başarıyla kullanabilmesiyle bile 10 üzerinden 9'luk skoru hakediyor. - spoiler -bana en can alıcı gelen hikayeler, balık keserken hülyalarda gezen elemanınki ile barbara'nınki spoiler - - spoiler -to our final night together...and all our final nights spoiler -en guzel hikayelerin biriktigi, kesik somon kafalari artigi bir yer. sonunda gorunen cocuklar en de bana niye boyle seyler yapiyorlar ah bir anlasam... çok garip bir oyun. oynadığım oyunlar arasında en ilginç olanı olabilir. bambaşka bir kafayla yazılmış, kısacık bir film gibi. - spoiler -sürekli bir canavar, bir şey çıkacak diye bekledim ama hiçbir şey spoiler - dram oyunu arayanların mutlaka ama mutlaka oynaması gerekiyor. inanılmaz küçük hikayelerle dolu. hayal gücü çok muazzam bir şey... az önce bitirdim ve hayatımda oynadığım en güzel oyunlardan bir tanesi diyebilirim. oyunda hiçbir şey seçmiyorsunuz, öldürmüyorsunuz, değiştiremiyorsunuz ve hiçbir şeyin kontrolü sizin elinizde değil. yalnızca harika bir hikaye dinliyorsunuz. daha önce de bahsedilmiş ama o nasıl hayal gücü ya öyle. oyunu yapanlar bir ailedeki insanların ölüm hikayelerini sıradan olmayan bir şekilde anlatmış. en trajik ölümleri bile anlatmak için güzel ve özgün yollar bulunmuş. evin her yeri, oyunun her yeri müthiş detaylarla süslenmiş. karakterler hakkında öyle detaylar verilmiş ki gerçeklermiş gibi hissediyorsunuz. oynadığı oyunlarda aksiyon olsun isteyenlerin hiç yaklaşmaması gereken değişik bir tecrübeydi. bir de masalsı tarafı birçok yerinde bana big fish filmini hatırlattı. şu anda bitirdim ve 32 yıldır araliksiz oyun oynayan, commodore 64 ve atari 800xl'den beri bitirmedik adventure birakmayan bana ayakta alkışlatti resmen. anlatilmaz yaşanir. şu anda indirimde bir de. tüm amanlarin yazilmiş en iyi, en orijinal oyunlarindan birisi. aslinda oyun değil bir kitap olarak düşünun ama okumuyorsunuz da yazarin gözünden yazilanlari bir bir her hikaye tam olarak bitemiyor ve bazilari gerçekten en inanilmaz yerinde kesiliyor. hayatin kendisi gibi. bir baş yapit. ekşi sözlük kullanıcılarıyla mesajlaşmak ve yazdıkları entry'leri takip etmek için giriş yapmalısın. What Remains of Edith Finch; baş kahramanı, Frankensteinvari eviyle yüz yüze getirdiği dakika, oyun, Gone Homedan Resident Evile daha yakın bir korku hikayesi için hazırlanıyor gibi görünüyor. Ancak, What Remains of Edith Finch nihayetinde çok daha derin fikirlerle etkileyici bir hikaye anlatıyor. Ölümlülüğe dair bir his uyandırıyor, ancak korku hiçbir zaman gerçek anlamda fiziksel bir biçim almıyor. Yalnızca, mağdurlar ve tanıkların algılayabileceği şekliyle sunulan gerçekleri veriyor. What Remains of Edith Finch Daha spesifik olarak oyun, genç Edith’i ailesinin Washington eyaleti kıyısındaki kırsal bir adada inşa edilmiş ve ardından terk edilmiş evine yaptığı bir ziyarete götürüyor. Edith’in ailesinden üç kuşak bu evde yaşamış ve bu evin çatısı altında, tek bir istisna dışında, çeşitli nedenlerle erken, ani, şok edici şekilde ölümler yaşanmış. Finch ailesi ve onları tanıyanlar bunu bir aile laneti olarak görmekteler. Bununla birlikte Edith, ailesinin başına gelenlerin olası doğaüstü sonuçlarıyla daha az ilgileniyor ve onları ölümlerine götüren koşullara daha çok odaklanıyor. Ve böylece, birinci şahıs bakış açısıyla Edith olarak oynarken, evi keşfediyorsunuz. Bu yaşayan anıtı keşfetmenizin asıl sebebi, ailesi hakkındaki gerçeği öğrenmek değil, onu kabul etmek. Bu, yapılması gereken önemli bir ayrım. Odada erkenden ortaya çıkan bir fil var ve bu, Edith evi keşfettikçe daha da heybetli hale getiriyor Bu onun kaderi. Detaylar belirsiz, ancak Edith’in nihayet nasıl öleceğine dair bir kesinlik varsa, o da asla yaşlanmayacağı. Bu nedenle What Remains of Edith Finch’e nihai bir hedefe benzeyen bir şey varsa, bu bir gizemi çözmek veya lanetle ilgili gizli bir arka plan ortaya çıkarmak değil. Bu, ailesinin yaşamı ile ortak noktalar bulmaktan daha büyük olasılıkla, kötü bir sonda güzellik elde etmekle ilgili. Tahmin edilebileceği gibi, bu, anlatının mümkün olduğunca dışında kalan bir keşif oyunu aslında. Kontroller, oyundaki her eylemi gerçekleştirmek için yalnızca iki analog çubuk ve R2 düğmesi ile son derece basit. Her hareket – bir kapıyı açmak, bir müzik kutusunu çevirmek, bir View-Master kullanmak, hatta bir uçurtma uçurmak – sezgisel olarak gerçekleştiriliyor ve bir öğretici veya kullanıcı arayüzüne çok da gerek kalmıyor. Gerçek keşifle işler biraz daha riskli. Oyun, inanılmaz canlılık ve hayal gücü anlarıyla serpiştirilmiş güzel gotik korku ve boşluk tablolarıyla, çevreye daldırma konusunda mükemmel bir iş çıkarıyor. Ancak birinci katın ötesine evin içine doğru ilerlemek, evlerinin bir video oyunu için ortam olmasını istemedikçe, aklı başında hiçbir gerçek insanın inşa edemeyeceği, iç içe geçmiş gizli odalar ve gezinme alanları arasında ilkel ancak gereksiz miktarda dolaşmayı gerektiriyor. Bununla birlikte, Edith her büyük alanda gerçekten aradığı şeyi bulduğunda, oyun kancalarını içeri ve daha derine batırıyor. Oyun, mizahi ya da kötümser olmanın ötesinde; Finch’in evinde bütün bir asırlık talihsizlikler boyunca sürekli bir arkadaş olan Ölüm’ün her zaman Edith’in yanında olduğunu asla unutturmuyor. Calvin’in Odası Finch’in evinde toplam on bir aile üyesi ölmüş ve onlar öldükten sonra aile, sağlam bir şekilde odalarını mühürlemiş. Edith, son bir günlük kaydı, son fotoğrafları veya son günlerinden çok önemli bir hatıra bulduğunda, oyun sorunsuz bir şekilde bu aile üyesinin anlatısına geçiyor. Bu süslü anlatılar, yalnızca ton ve ayrıntılar açısından değil, oyun tarzı açısından da farklılık gösteriyor. Örneğin; Küçük bir kızın ateşten ölmek üzereyken gördüğü rüyası; onun çeşitli hayvanların şeklini alarak, sonunda, dokunaklı şekilde bir canavara dönüşmesiyle son buluyor. Kadercilik duygusu, her yaşamda şekilleniyor. Oyun; neşe dolu anlarında baskıcı, sefalet karşısında arkadaş canlısı ve şiirden asla mahrum kalmıyor. What Remains of Edith Finch’in güzelliğini ve çarpıcılığını bulduğu nokta bu lirik niteliktir. Edith hikayeleri birbirine bağlarken, bu süreçte kendi başına bir anlatı örerken, oyun oyuncuları her şeyin içinde anlam bulma nihai göreviyle baş başa bırakıyor. Edith’in kendi amaçları var ve jeneriği atıldığında, oynayacağı rol netleşiyor – ancak tüm bunların ne anlama geldiği, oyuncuya bağlı olarak değişiyor. Kesin bir “yok artık!” ne yazık ki yok. Finch ailesinin lanetlendiğini kesin olarak söyleyemiyoruz veya oyunun seçimlerinde ne tür bir yargıya varacağını iletme anı yok. Yine de, bu son anları oyuncunun eline koyan güç ve dokunaklılık var. Oyun devam ederken, nesillerin bilgi ve deneyimleri içlerinde taşınıyor. İşte; oyuncuyu ürküten, çoğu zaman da inkar edilemez derecede üzen de bu oluyor. Geliştirici Giant Sparrow, 2012’de The Unfinished Swan oyununda neşe ve keder arasındaki hassas dengeyi kurmayı başardı. Ancak, What Remains of Edith Finch bu oyunun gizli üzüntüsünü bile aşarak güzelliği – hatta bazen eğlenceyi – ancak temelde bir trajedi yaşatmayı başardı. Bir oyunun konusu, sonunda kabullenmek için kederin acı yüzünü çoğu zaman ortaya bu kadar net koymaz, ama What Remains of Edith Finch’teki asıl zafer bu. Sonuçta, oyunun bir ahlaki benzerliği varsa, her birimizin yaptığı en cesur, en güzel şey, ne olacağını bilmemize rağmen devam etmeyi seçmektir.

what remains of edith finch hikayesi